یک دلیل انسانی اسلامی انتخاب روز قدس در ماه رمضان

 

هوا گرم است،ماه رمضان است،تشنگی و بی حالی در اغلب ساعات روز بر انسان غالب میشود،افتاب به صورت تقریبی 90 درجه می تابد، خیلی ها در این هوا اگر به انها پول هم بدهید حاضر نیستند مسافتی را پیاده طی کنند! اما چه می شود جماعت میلیونی می آیند؟

امام ره میتوانست به جای آخرین جمعه ماه مبارک رمضان،مثلا ماه شعبان یا ذی الحجه و هر ماه قمری دیگر را برای روز جهانی قدس انتخاب کند! اما چرا امام ره می آیند آخرین روز ماه مبارک را انتخاب میکنند؟

شاید دلایل سیاسی و فرهنگی متعددی برای این کار بیابیم اما یک دلیل انسانی اسلامی هست که بر همه ی دلایل سایه انداخته است.

کودکان غزه در نوار غزه در محاصره ی کامل هستند،اخیرا تصاویری از قاچاق نان به داخل غزه منتشر شده، مردم غزه به دلایل امنیتی سختی که صهویونیست ها برای آنها تدارک دیده اند،در متراکم ترین نقطه ی جهان زندگی میکنند.

آنها به همه مواد دارویی و غذایی دسترسی ندارند. صهیونیست ها برخی منابع آب زیر زمینی را هم به عمد مسموم کرده اند تا شرایط سخت تری برای مسلمان مظلوم غزه فراهم شود.

امام با انتخاب این روز در ماه رمضان ودعوت به شرکت همه با دهان روزه در این روز،نشان داد ضرب المثل چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام از اساس باطل و غیر قابل قبول است. حالا برخی مدعیان دموکراسی و حقوق بشر بیایند برای دیگر موضوعات اشک تمساح هم بریزند نمی توانند روز قدس در ماه رمضان را انکار کنند.

امام خمینی همیشه در ضربه زدن و بازکردن مشت لیبرال دموکراسی، دارای مواضعی محکم و حساب شده بود و انتخاب این روز در این ماه بر این امر صحه میگذارد.....

حال از این طرف ملت های مسلمان می آیند با  دهان روزه در هوای گرم شعار حمایت از فلسطین و غزه سر می دهند،خب مگر همیشه نمی گویند انسان ها در شرایط سخت کمی باید همدیگر را درک کنند؟ این هم یکی از همان همدردی هایی است که امام خمینی ره با بینش متعالی خود این روز را انتخاب کردند.

انصافا در روزقدس راه پیمایی رفتن خیلی سخت است برای ماهایی که در ماه رمضان ترجیح میدهیم در زیر کولرهای خنک استراحت کنیم! پس این انتخاب ،علاوه بر تمام دلایل سیاسی،دلیل انسانی اسلامی آن بر همه دلایل سنگینی بیشتری دارد اگر حکام خونخوار کشورهای مرتجع عربی بفهمند.....

همین....

اندک مشکل ذکورین سوار بر مرکب های عمومی...!

اصلا جنابمان در ذهن خیلی مبارکمان به یاد ندارد که از وقتی پاهای مبارک و خوش بویمان  را بر پهنه ی گیتی قدم نهادیم،در شانس به ما عالیجنابان سلامی کرده باشد!

اصلا شاید آن زمان،از این آیفون های تصویری هوشمند،عرصه ی وجود را طی نکرده بودندی یا شاید هم به مانند این گردالی پزان سریع الپخت کش لقمه ... یک کلوز دور بر شیشه ی ماتشان انداخته بودند و ما مدارج عالیه برای فهم این قاعده را نداشتیم..

البته بعد ها ذهن مبارک فهمید که مشکل از ذکور بودن ما اجناس سخت جان هفت جان دارد!

شاید بیاد نداشته باشیم باری به اتوبوس های عموشهردار سوار شده باشیم و بتوانیم براحتی بر روی یکی از این مبل های لاستیکی سخت ،آسان جلوس کرده باشیم!

یا  بدون ترشح آندرنالین و همه ناله های درونی مان و بدون استرس این که بتوانیم به سهولت بر صندلی جلوی تاکسی نشسته باشیم در مغز گران مایه مان چییزی به یاد بیاوریم!

هر بار که خواستیم بر اتوبوسی مینی بوسی و هر مرکب بوس دار دیگری اوتراق نماییم با صحنه ی وارد شدن پیرمرد کمر شکسته و ایضا دستان لرزان ویبره مانندش مواجه نشویم و یا با آن چشمان از حدقه بیرون زده و آب مرواریدی اش مواجه نشویم که با زبان بی زبانی به من فلک زده بهفماند که ای جوانک

،گر تو آنجا نشسته ایی ملکی مشاع است که سند شش دانگش در جیب من است! از جایت برخیز قبل از این که زبان بی زبان،زبان باز شود!

(البته کاریکاتور بالا حس درونی مان را بر خلاف حس بیرونی مان،نمایش میدهد)

یا به مانند گوسفندان ،آرزوی نشستن بر صندلی جلو و در کنار راننده بر دلمان ماند از بس که هر بار ما سوار شدیم یک زن مثلا با عفت ماتیک و گچ و سیمان مالیده بر صورت بیاید با صدای نازک از نی قلیون عبور یک طرفه کرده اش بگوید آقاااا ببخشیییید میشه برید عقب بشینید....!

انگار این غیرت از خدا بی خبر مگر میگذارد! آدمی را به مانند فنری از جا می پراند و زبان که دوصد لعنت بر او باد ،به مانند لوله ی اگزوز می گوید چشم و من بی نوا بدون آن که دلم بر این غصب ناگهانی و خشن راضی باشد ناچار می شوم در اتوبوس ها به مانند گوشت های آویزان در قصابی بایستم و در تاکسی ها بر روی صندلی عقب به مانند کتاب های فشرده شده در یک قفسه ی کوچک وآهنی سرد کتابخانه ،جمع شویم مبادا که سیبیل درشت کناری مان ،آن حالت  دهان گشاد شده ی پاهایش کمی کوچک شود!

آری،جنس ذکور بدبختی های زیاد تری دارد که ما نخواستیم بر غم هم جنس های خود بیافزاییم...

همین....